Er was eens orakel.
Er was eens een vrouw die strijken kon noch naaien.
Maar ze schreef de sterren van de hemel.
Oh ja.
En ook al waren het slechts stoff en sterren
gestikt op een oud paardendeken (gekregen
van haar muze de oude kruisboogschutter,
op tweede kerstdag), toch bleef ze schrijven
tegen beter weten in!
En heer, ze werd beter. Alsmaar beter.
Lees maar.
Compromisloos en verbeten presenteert Delphine Lecompte haar vierde dichtbundel, rijk aan verdorven imkers en obscene touwslagers. Ze klimt vanuit de mijnschachten naar de maankraters, en verzoent zich onderweg met profetische hoefdieren en nauwelijks vermaledijde ouders.