In Lapidarium verzamelde wereldreiziger Ryszard Kapuscinski zijn indrukken en momentane invallen - als brokstukken langs de kant van de weg - gedurende twintig jaar, van zijn tijd bij Solidarnosc in de jaren tachtig tot zomaar een zondag in juli 1999. Hij betoont er zich een scherpzinnig aforisticus in en een oorspronkelijk beschouwer van opmerkelijke dwarsverbanden. Als zelfbenoemd 'onderzoeker van de andersheid' reflecteert hij op andere culturen en gedragspatronen, het destructieve conflict van gewapende ideologieën, migratie en terrorisme, maar ook op het ritueel van het winkelen in Keulen of de invloed van de massamedia op de politieke bekentenis van een gebeurtenis. En natuurlijk op het vak van de reporter in een steeds complexere wereld. In de literair-essayistische reportages van Kapuscinski is het perspectief van de observator, de waarnemende persoon, van even kapitaal belang als de gedocumenteerde werkelijkheid.