Roland Bartehs, algemeen beschouwd als een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het structuralisme, kwam ruim twee jaar geleden, op 27 maart 1980, bij een auto-ongeluk om het leven; zijn dood vond plaats in een periode waarin zijn werk in ons land allengs in brede kring bekendheid begon te krijgen. Kenmerkend voor dat werk is de voortdurende afwezigheid van de persoon Barthes in de teksten die hij schreef. Barthes beschouwde het individu, schrijver of spreker, als een spreekbuis van geschiedenissen, van moraal, van heersende ideologieën. Zodoende is het uitgesproken woordt nooit dat van de individuele schrijver.
In De nulgraad van het schrijven (1953), terecht vergeleken met Sartres Qu' est-ce que la littérature?, gaat het om de vraag: Wat is literatuur 'die gedoemd is zichzelf te betekenen, bij monde van een schriftuur die niet vrij kan zijn'? In dat verband analyseert Barthes de 'schriftuur' van poëzie, roman en politiek.
Gaf hij in De nulgraad van het schrijven dus in zekere zin een semiologie van de literatuur (een analyse van 'de tekens van de literatuur'), in de Inleiding in de semiologie (1964) gaat hij na hoe op basis van het structureel linguïstisch begrippenapparaat een algemene tekenleer ontwikkeld zou kunnen worden.